پرخاش قدیم است میان حق و باطل                          

                                                               صلح است ولی داعیه همت خاشی

خواهد که چو معجون مرکب شود اسلام

                                                                تا تلخی تکلیف بگردد متلاشی

در ترک شریعت طلبد راه ترقی

                                                                در قعر مذلت فتد آخر چو مواشی

از من شنو ای مرد مجازی که به تحقیق

                                                                این حرف زنادانی و جهلت شده ناشی

داری هوس حلقه مردان و به جرئت

                                                               با ناخن عصیان رخ اسلام خراشی

غافل ز حق و بی خبر از روز معاد

                                                               روزان و شبان در صدد فکر معاشی

مقتول فدا گشته تهذیب جدیدی

                                                               اسلام کهن باخته نا کرده تحاشی

گر چون تو بود تربیت آموز دیانت

                                                              بر متن معاصی بنهند شرح و حواشی

شد سدره منزل مقصود تو ریشت

                                                              کآن را تو به هر صبح به صد کینه تراشی

ایمن مشو از غیرت شوزنده یزدان

                                                              وز دمدمه حشر و عقوبات غواشی

دامان رسول عربی گیر قوی تر

                                                              خواهی اگر از بند غم آزاد بباشی

در بیشه اخلاص بشو شیر شریعت

                                                              چون گر به چرا منتظر نانی و آشی

در دیده حق بین نرود گرد ریاست

                                                               بردار و بخوان قصه اسلام نجاشی

با مردم نا اهل مگو پند ((روانبد))

                                                               تخمی است که در مزرعه شوره بپاشی

                                                                                              شعری از مولانا عبدالله روانبد((سعدی بلوچستان))گرد آورنده:غلامحسین جهان تیغ